Modu batera edo bestera denok desberdinak garela pentsatzea askoz ere aberasgarriagoa da, denok “Pepito” izan ezik berdinak garela ustea baino. Eta hauxe da ikuskizunaren abiapuntua.
Faktura xumea duela eta ohikoak diren tresnak erabilita, pertxak, arropa, euritakoa….lan honek bere diferentziarekiko desberdina sentitzen den personaren emozioetara hurbiltzen gaitu: Haserrea, amorrazioa, mina, etsipena…..eta “normaltzat”hartzen ditugunengan desberdintasun honek eragiten dituen sentimenduak: Beldurra,errefuxa, trufa, onarpena…
Eszena, erabilitako arropa biltegi batean kokatzen da. Moda aldaketak direla eta, arropa hau baztertu egingo dute ez du baliorik izango. Txokoratze hau gure buruari inposatzen diogun uniformatasun mingarriaren metafora da.
Amaierak ondorio argia eta sintzeroa du: Zaila izatea ez da ezintasuna; izan ere, arraroak denok gara ala?.
